Kara Yazı

Ne zaman bu sözü işitsem, boğazım düğümlenir, bir taş oturur yüreğime. Ağıtları duyar gibiyim, depremde yıkıntıların arasında, can pazarında,  yüreği acılı, gözü yaşlı anaların, babaların, evlatların feryadını.

    “Bir dertli sazak vurdu” Kahramanmaraş’ı, Kilis’i, Adana’yı, Osmaniye’yi, Gaziantep’i, Şanlıurfa’yı, Adıyaman’ı, Malatya’yı, Hatay’ı,

      “Gördüm acı belayı, gözden, kaştan utandım,

      Çekti donan bebeler günahlarla hatayı,

      Ağızda kalan ağu, lokma aştan utandım.”

    Açgözlü müteahhitler, görevini yapmayan mimarlar, mühendisler, kontrol, denetleme görevini yerine getirmeyen yetkililer ve insanlık çöktü, altında biz kaldık.  Siz de suçlusunuz din adamları. Kaderi hep yanlış anlattınız. Oysa bu kader değil,  yazıyı kara yapan, para hırsına bürünmüş insan görünümlü varlıklar.

    İlk göreve başladığım yerdi Kahramanmaraş. Türkçe dersi, dördüncü sınıflar, konu mektup. Anlattık, örnek gösterdik ve uzaktaki bir yakınlarına mektup yazdırdım. Okutuyorum tek tek. Daha on yaşında bir kız öğrencim. İstanbul’daki ağabeyine yazmış. Mektubun bir yerinde  “ah benim kara yazılarım” diyor. Sordum, başına bir şey mi geldi ağabeyinin diye. Hayır dedi. Çaresizlikler onları ağıtların içinde büyütmüş. Genlerine işlemiş adeta.  Köylerde taş taş üstüne toprak harçla dizilmiş duvarlar ve üstünde toprak damlı evler. Yokluk, yoksulluk, daha köylerden haber yok. Kim bilir ne haldeler. Çocuk! Senin yazın kara değil. Yazını karartanlar var. Senin yazını karaya çeviren,  ekmeğine aşına göz dikenler. Açgözlü müteahhitler, görevini yapmayan mühendisler, mimarlar. Denetimi yapmayan kurumlar, kısacası, insanlık gemisini batıranlar.

     Herkes üzülsün.   Sadece üzülmek yetmez. 

    “Ağlayın, su yükselsin,

     Belki kurtulur gemi”

 Unutmayın. Deprem öldürmez. Yıkılan binalar öldürür. Bu dayanılmaz acılara sebep olanlar, Allah’ın laneti ve gazabı üstünüze olsun.

Ali ÇETİNKAYA